هرچه به این دوره کارشناسی ارشد کرمان نگاه می‌کنم، بیشتر این نکته برایم مجسم می‌شود که من اگر این را نمی‌رفتم قطعاً آدم دیگری و زندگی دیگری داشتم. آن‌چنان در این دوساله فکرم دچار دگرگونی شد که حد ندارد.

دیگر رفتن به سیستان و بلوچستان  قطعی شده بود. نیم‌سال دوم سال 70 شروع شده بود. مجرد بودم و گفتم بد نیست از این سرمای اراک هم کمی خلاص شوم دو روزی مرخصی از ماشین سازی گرفتم و راهی خوزستان دانشگاه نفت شدم و مهمان بردارم فرهاد گشتم. فرهاد امتحان ریاضی‌کاربردی داشت و در آن دو روزه خودش را رساند و من هم اکثر مسائلش را حل کردم و خوشبختانه نمره قبولی گرفت. محمدرضا اکبر موسوی را که در دانشگاه علم و صنعت همکلاس بودیم دیدم و شبی نیز با ایشان گذراندم. اراکی‌های دانشگاه نفت خیلی صمیصی بودند و دانشگاه نیز امکانات رفاهی مناسبی در اختیارشان گذاشته بود و الان هر یک از مسئولان وزارت نفت هستند. هوای بهمن ماه اهواز به غایت دل‌پذیر بود و جدایی از برادر سخت‌تر. خدا حافظی کردم و به راه‌آهن اهواز وارد شده که دیدم باز کنکور فوق‌لیسانی اعلام شده و روزنامه را گرفتم و باز بر اساس کد دیدم که دانشگاه سیستان و بلوچستان پذیرفته شده‌ام. تا دو روزی نمیدانستم کد قبولی کجاست تا آقای مهدی حرآبادی فراهانی را که همکار حسابداری ماشین سازی بود، دیدم و گفتم مهدی دفترچه را داری که گفت بله و خلاصه دیدم که قبولی در کرمان است و سال قبل که در سیستان بوده و چون دیر اعلام شده بود به سال بعد موکول شد و دعای منطقه شورگز را بیاد آوردم که خدایا مرا به اینجا نیاور و دعا تا عرش اعلی رفت و قبولی کرمان اتفاق اوفتاد. برای رفتن به کرمان از اراک باید به اصفهان می رفتیم و سپس از آنجا به کرمان. 75  تومان بلیط اراک به اصفهان و ساعت یک و نیم عصر و رسیدن شش بعد از ظهر به اصفهان و 165 تومان بلیط اصفهان به کرمان که 10 ساعت تمام باید در اتوبوس می‌نشستی و حرکت ساعت 7 بعد از ظهر. یک ساعت هم در این میان برای شام و نماز در پاییز وقت بود. محیط ترمینال کاوه اصفهان هنوزم جزء جاهایی است که به‌شدت دوست دارم. همه چیز دارد هم معماری‌اش خاص است و هم کتابفروشی‌اش بسیار جالب است و بوفه‌ی شرقی‌اش تخم مرغ را به نازل‌ترین قیمت برای یک دانشجو عرضه می کند. مسواک بعد از شام را زدم و نماز مغرب و عشاء را خوانده و برای اولین بار در عمرم راهی دیار کرمان شدم. ..... ادامه دارد